Łupież rumieniowy różni się znacząco od tego, co zazwyczaj kojarzy się z łupieżem. Nie przyjmuje on formy białych płatków na skórze, a nawet nie pojawia się na głowie. Czym zatem objawia się choroba? W jaki sposób ją wyleczyć? Dowiedz się z naszego tekstu!
Łupież rumieniowy jest chorobą skóry. Różni się jednak od innych, nieco bardziej popularnych odmian łupieżu. To suchy łupież najczęściej kojarzy się z tą dolegliwością, ponieważ przyjmuje formę białych lub szarawych płytek spadających na ubranie. Łupież rumieniowy różni się także od tego tłustego, który również dotyka włosów. Ta choroba objawia się żółtawymi, tłustymi warstwami. Przypominają nieco strupy, które trudno odchodzą od skóry. Łupież rumieniowy wymaga najczęściej pomocy dermatologa i specjalistycznego leczenia. Z naszego tekstu dowiesz się, jak powinna wyglądać diagnostyka i kuracja!
Łupież rumieniowy, czyli erytrazma, jest chorobą dotykającą skóry człowieka i objawia się rumieniowymi zmianami (stąd nazwa) w różnych miejscach na ciele. Schorzenie ma charakter nawracający i przewlekły. Z tego powodu leczenie jest najczęściej długie i musi być doprowadzone do końca, nawet jeśli objawy minęły. Choroba dotyka około 20% populacji i najczęściej cierpią na nią starsi mężczyźni. Łupież nie jest zaraźliwy, ale podczas długiego kontaktu z zakażonym obszarem może przejść na drugą osobę. Podejrzenie choroby należy niezwłocznie skonsultować z dermatologiem. Nieleczona choroba może bowiem rozprzestrzeniać się na duże obszary ciała.
Charakterystyczne dla łupieżu rumieniowego są przede wszystkim ciemnobrązowe, różowe lub żółtawe plamy o nieregularnym kształcie, które mogą się nieco złuszczać. Dotknięte schorzeniem obszary nie swędzą i nie bolą, ale nie znikną samoczynnie. Muszą zostać odpowiednio rozpoznane i leczone. Czasami usuwanie wszystkich śladów może niestety trwać latami – zależy to od momentu podjęcia leczenia, obszerności plam oraz indywidualnych predyspozycji. Najczęściej zmiany łupieżowe pojawiają się w pachwinach i na wewnętrznej stronie ud. Mogą jednak wystąpić także w innych miejscach, na przykład:
Łupież rumieniowy jest wywoływany przez bakterię maczugowca skórnego, czyli Corynebacterium minutissimum. Występuje on także na powierzchni skóry osób zdrowych, jednak w ich przypadku nie daje żadnych niepokojących objawów. Na skutek pewnych okoliczności, na przykład niższej odporności nosiciela, może zacząć się namnażać, wnikać do warstwy rogowej naskórka i wywołać chorobę. Istnieje kilka czynników zwiększających ryzyko łupieżu rumieniowego. Należą do nich:
Osoby dotknięte tymi przypadłościami powinny szczególnie dbać o to, by nie dopuścić do namnażania się bakterii.
Zmiany charakterystyczne dla opisywanej odmiany łupieżu są dość podobne do objawów innych chorób. Może to być powodem postawienia niewłaściwej diagnozy i leczenia, które nie odniesie pożądanego skutku. Innymi schorzeniami, które mają przebieg podobny do łupieżu rumieniowego, są:
Lampa Wooda jest urządzeniem emitującym promieniowanie ultrafioletowe A. W ten sposób da się orzec, czy na skórze istnieją namnażające się maczugowce skórne. Na lampie przybierają one kolor od pomarańczowego do czerwonego. Innym badaniem stwierdzającym obecność tego typu bakterii jest zabarwienie błękitem metylenu. Aby wykonać eksperyment, lekarz zeskrobuje część zmian (jest to całkowicie bezbolesne), a następnie poddaje je badaniu. Oba te testy są najpewniejszymi metodami na stwierdzenie łupieżu rumieniowego. Ich przeprowadzenie jest niezwykle ważne. Objawy mogą być bowiem niejednoznaczne, a na skuteczność leczenia ma wpływ to, jak szybko zostanie rozpoczęte.
Jak w przypadku wielu chorób bakteryjnych, łupież również leczy się antybiotykami. Najczęściej to erytromycyna, która bywa stosowana przez 7 do 10 dni. Lekarstwo może być przyjmowane w formie maści lub kremu. Zazwyczaj smaruje się wyłącznie dotknięte chorobą miejsca. W przypadku zaawansowanych zmian preparat jest podawany doustnie. Nawroty choroby także wymagają stosowania leków w takiej formie. Czasami do terapii włącza się preparaty przeciwgrzybicze, np. mikonazol lub ketokonazol. Dodatkowo wielu dermatologów zaleca pacjentom odpowiednie mydła i preparaty antybakteryjne.
Niestety, w niektórych przypadkach nawet wyleczony do końca łupież może nawracać. Istotna jest wówczas szybka reakcja, by skrócić czas następnego leczenia. Łupież rumieniowy należy do takich chorób, które mają skłonności do powracania nawet po odpowiedniej terapii. Nie zawsze powtórne pojawienie się problemu musi być skutkiem źle dobranych leków bądź zbyt późno rozpoczętej kuracji.
Jak już wspominaliśmy, do czynników, które mogą spowodować powstanie łupieżu rumieniowego, należą cukrzyca, otyłość i potliwość. Kilka wskazówek wdrożonych w życie powinno zminimalizować ryzyko tych problemów:
Łupież rumieniowy bywa uporczywą chorobą skóry, jednak da się ją wyleczyć. Po zauważeniu objawów musisz jak najszybciej udać się do dermatologa, by od razu rozpoznać chorobę i rozpocząć właściwe leczenie. Bardzo ważna jest również profilaktyka, która ogranicza czynniki ryzyka prowadzące do takiej formy łupieżu.
Powiązane artykuły:
