Łupież rumieniowy jest chorobą skóry. Różni się jednak od innych, nieco bardziej popularnych odmian łupieżu. To suchy łupież najczęściej kojarzy się z tą dolegliwością, ponieważ przyjmuje formę białych lub szarawych płytek spadających na ubranie. Łupież rumieniowy różni się także od tego tłustego, który również dotyka włosów. Ta choroba objawia się żółtawymi, tłustymi warstwami. Przypominają nieco strupy, które trudno odchodzą od skóry. Łupież rumieniowy wymaga najczęściej pomocy dermatologa i specjalistycznego leczenia. Z naszego tekstu dowiesz się, jak powinna wyglądać diagnostyka i kuracja!
Objawy łupieżu rumieniowego
Łupież rumieniowy, czyli erytrazma, jest chorobą dotykającą skóry człowieka i objawia się rumieniowymi zmianami (stąd nazwa) w różnych miejscach na ciele i fałdach skórnych. Schorzenie ma charakter nawracający i przewlekły. Z tego powodu leczenie jest najczęściej długie i musi być doprowadzone do końca, nawet jeśli objawy minęły. Choroba dotyka około 20% populacji i najczęściej cierpią na nią starsi mężczyźni. Łupież nie jest zaraźliwy, ale podczas długiego kontaktu z zakażonym obszarem może przejść na drugą osobę. Podejrzenie choroby należy niezwłocznie skonsultować z dermatologiem. Nieleczona choroba może bowiem rozprzestrzeniać się na duże obszary ciała.
Łupież rumieniowy na piersiach i w pachwinach – gdzie jeszcze może występować?
Charakterystyczne dla łupieżu rumieniowego są przede wszystkim ciemnobrązowe, różowe lub żółtawe plamy o nieregularnym kształcie, które mogą się nieco złuszczać. Dotknięte schorzeniem obszary nie swędzą i nie bolą, ale nie znikną samoczynnie. Muszą zostać odpowiednio rozpoznane i leczone. Czasami usuwanie wszystkich śladów może niestety trwać latami – zależy to od momentu podjęcia leczenia, obszerności plam i indywidualnych predyspozycji. Najczęściej zmiany łupieżowe pojawiają się w pachwinach i na wewnętrznej stronie ud. Mogą jednak wystąpić także w innych miejscach, na przykład:
- w okolicy łona;
- między pośladkami;
- na stopach;
- w przestrzeniach międzypalcowych stóp;
- przy pępku;
- na piersiach lub pod nimi.
Łupież rumieniowy – przyczyny wystąpienia choroby i czynniki ryzyka
Łupież rumieniowy jest wywoływany przez bakterię maczugowca skórnego, czyli Corynebacterium minutissimum. Występuje on także na powierzchni skóry osób zdrowych, jednak w ich przypadku nie daje żadnych niepokojących objawów. Na skutek sprzyjających okoliczności, na przykład niższej odporności nosiciela, może zacząć się namnażać, wnikać do warstwy rogowej naskórka i wywołać chorobę. Istnieje kilka czynników zwiększających ryzyko łupieżu rumieniowego. Należą do nich:
- cukrzyca;
- otyłość;
- nadmierna potliwość skóry.
Osoby dotknięte tymi przypadłościami powinny szczególnie dbać o to, by nie dopuścić do namnażania się bakterii.
Z jakimi chorobami może być mylony łupież rumieniowy?
Zmiany charakterystyczne dla opisywanej odmiany łupieżu są dość podobne do objawów innych chorób. Może to być powodem postawienia niewłaściwej diagnozy i leczenia miejscowego, które nie odniesie pożądanego skutku. Innymi schorzeniami, które mają przebieg podobny do łupieżu rumieniowego, są:
- grzybica pachwin – co odróżnia to schorzenie od łupieżu? To charakterystyczne, kaszkowate grudki. Zmiany skórne nie łuszczą się, a dodatkowo mają często kolor intensywnie czerwony. Chorzy bardzo często skarżą się na uporczywy świąd i występowanie stanu zapalnego w obrębie zmian;
- łupież pstry – ten rodzaj jest podobny do odmiany rumieniowej, jednak podłoże jest grzybicze, a nie bakteryjne. Choroba częściej pojawia się na tułowiu, a nie w obszarze pachwin. Właśnie to często pozwala na właściwą diagnozę i odróżnienie obu odmian. Mimo wszystko czasami łączy się leczenie preparatami przeciwgrzybiczymi z antybakteryjnymi, by całościowo usunąć objawy;
- wyprzenia drożdżakowe – zmiany chorobowe zachodzą się przede wszystkim w obrębie zagłębień (na przykład tylko przy pachwinach). Łupież rumieniowy występuje zaś często również poza tymi okolicami, przechodząc choćby na całe uda.
Diagnoza łupieżu rumieniowego – lampa Wooda
Lampa Wooda jest urządzeniem emitującym promieniowanie ultrafioletowe A. W ten sposób da się orzec, czy na skórze istnieją namnażające się maczugowce skórne. Na lampie przybierają one kolor od pomarańczowego do czerwonego. Innym badaniem stwierdzającym obecność tego typu bakterii jest zabarwienie błękitem metylenu. Aby wykonać eksperyment, lekarz zeskrobuje część zmian (jest to całkowicie bezbolesne), a następnie poddaje je badaniu. Oba te testy są najpewniejszymi metodami na stwierdzenie łupieżu rumieniowego. Ich przeprowadzenie jest niezwykle ważne. Objawy mogą być bowiem niejednoznaczne, a na skuteczność leczenia ma wpływ to, jak szybko zostanie rozpoczęte.
Leczenie łupieżu rumieniowego i terapia choroby skóry
Nie zaleca się leczenia problemu domowymi sposobami. Jak w przypadku wielu chorób bakteryjnych, łupież również leczy się antybiotykami. Najczęściej to erytromycyna, która bywa stosowana przez 7 do 10 dni. Lekarstwo może być przyjmowane w formie maści lub kremu. Zazwyczaj smaruje się wyłącznie dotknięte chorobą miejsca. W przypadku zaawansowanych zmian preparat jest podawany doustnie. Nawroty choroby także wymagają stosowania leków w takiej formie. Czasami do terapii włącza się preparaty przeciwgrzybicze, np. mikonazol lub ketokonazol. Dodatkowo wielu dermatologów zaleca pacjentom odpowiednie mydła i preparaty antybakteryjne.
Łupież rumieniowy – leki a nawroty choroby
Niestety, w niektórych przypadkach nawet wyleczony do końca łupież może nawracać. Istotna jest wówczas szybka reakcja, by skrócić czas następnego leczenia. Łupież rumieniowy należy do takich chorób, które mają skłonności do powracania nawet po odpowiedniej terapii. Nie zawsze powtórne pojawienie się problemu musi być skutkiem źle dobranych leków bądź zbyt późno rozpoczętej kuracji.
Łupież rumieniowy – jak zapobiegać tej chorobie?
Jak już wspominaliśmy, do czynników, które mogą spowodować powstanie łupieżu rumieniowego, należą cukrzyca, otyłość i potliwość. Kilka wskazówek wdrożonych w życie powinno zminimalizować ryzyko tych problemów:
- Warto uważać na poziom glukozy we krwi i kontrolować go podczas odpowiednich badań.
- Należy także dbać o to, by waga była w normie. Pamiętaj o codziennej dawce ruchu i odpowiedniej diecie, bogatej we wszystkie potrzebne składniki odżywcze.
- Nie zapominaj, by nosić przewiewne, naturalne ubrania, zwłaszcza latem i w ogrzewanych pomieszczeniach.
- Jeśli masz skłonności do pocenia się, warto zainwestować w dobre kosmetyki ograniczające potliwość.
Łupież rumieniowy bywa uporczywą chorobą skóry, jednak da się ją wyleczyć. Po zauważeniu objawów musisz jak najszybciej udać się do dermatologa, by od razu rozpoznać chorobę i rozpocząć właściwe leczenie. Bardzo ważna jest również profilaktyka, która ogranicza czynniki ryzyka prowadzące do takiej formy łupieżu.
