Bliznowce określane również mianem keloidów to niegroźne dla zdrowia defekty estetyczne, które powstają na skórze w miejscach gojenia się ran. Są to wyraźne zgrubienia, które swoim wyglądem przypominają wypukłe narośle, najczęściej o gładkiej, lśniącej powierzchni. Z medycznego punktu widzenia są to niegroźne guzy, których obecność nie zagraża życiu i zdrowiu człowieka. Stanowią jednak problem natury estetycznej, dlatego ich obecność wymaga podjęcia odpowiednich metod leczenia. Rodzaj leczenia uzależniony jest od charakteru i stopnia zaawansowania blizn. Dlatego przed jego podjęciem konieczna jest wizyta u specjalisty – lekarza dermatologa, który dokona rozpoznania i na podstawie diagnozy wskaże odpowiednią metodę leczenia bliznowców.
Jak powstają bilznowce?
Bliznowce in. keloidy powstają w wyniku przerwania ciągłości tkanki skórnej do którego dochodzi na skutek różnego rodzaju urazów. Tworzą się w konsekwencji nieprawidłowego przebiegu procesu gojenia się ran, kiedy to dochodzi do nadmiernego namnażania się fibroblastów – komórek tworzących bliznę w miejscu rany.
Bliznowce mogą pojawić się w wyniku:
- skaleczeń skóry;
- uszkodzeń skóry powstałych w następstwie zabiegów kosmetycznych;
- oparzeń;
- usunięcia pieprzyków;
- uszkodzeń skóry będących konsekwencją zabiegów chirurgicznych, np. po cesarskim cięciu;
- ukąszeń owadów;
- szczepień;
- piercingu;
- chorób skóry m.in.: ospy wietrznej, trądziku, zapalenia mieszków włosowych.
Bliznowiec – przyczyny powstawania i cechy charakterystyczne
Za czynniki predysponujące do tworzenia się bliznowców uznaje się ciemną karnację skóry oraz wiek. Bliznowce zdecydowanie częściej występują u osób młodszych w wieku pomiędzy 10 a 30 rokiem życia, u których dochodzi do najbardziej intensywnej produkcji kolagenu i u których napięcie skóry jest największe.
Bliznowce częściej pojawiają u kobiet borykających się zaburzeniami hormonalnymi (np. w okresie dojrzewania, w okresie ciąży) oraz osób, które zmagają się z chorobami:
- naczyniowymi (np. choroba Raynauda, choroba Bueregera);
- metabolicznymi, utrudniającymi zagojenie się rany (np. cukrzyca);
- autoimmunologicznymi (np. choroba Hashimoto)
Bliznowce mogą pojawiać się na niemal każdej okolicy ciała. Najczęściej bliznowce powstają na ramionach, mostku, płatkach uszu (bliznowiec uszny), okolicach pępka. Co ciekawe bliznowce mogą pojawić się na skórze nawet po kilku latach od urazu. Niestety nieestetyczne przerośnięte blizny mogą się rozrastać, a także powodować ból, zwłaszcza jeśli występują w miejscach narażonych na podrażnienia, czy też ucisk. Może także towarzyszyć im świąd. Zabarwienie bliznowców najczęściej jest różowe, niekiedy jasnobrązowe.
Bliznowiec – leczenie
Choć leczenie bliznowców jest trudne, a one same nie stanowią żadnego zagrożenia dla zdrowia warto je podjąć, aby poprawić swoje samopoczucie i zmniejszyć odczuwany dyskomfort. Obecność nieestetycznych blizn w widocznych miejscach dla wielu osób bywa bowiem źródłem kompleksów. Ponadto bliznowce często pojawiają się w miejscu pozbawionym tkanki tłuszczowej, w którym tuż pod skórą znajdują się kości, co może skutkować odczuwaniem silnego bólu i utrudniać podejmowanie codziennych czynności. W takiej sytuacji należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem, który dokona oceny charakteru i stopnia zaawansowania bliznowca zwanego inaczej keloidem i na podstawie diagnozy ustali najlepszy i najbardziej skuteczny sposób leczenia zmiany skórnej.
Leczenie bliznowców może polegać na:
- stosowaniu maści i kremów;
- stosowaniu opatrunków kompresyjnych, które ograniczają produkcję włókien kolagenowych poprzez zmniejszenie ukrwienia tkanek, co powoduje zmniejszenie stanu zapalnego;
- stosowaniu opatrunków ze steroidami;
- ostrzykiwaniu blizn preparatami zmniejszającymi stan zapalny, które niszczą włókna kolagenowe i obniżają namnażanie się fibroblastów, co w rezultacie prowadzi do spłycenia i zmniejszenia bliznowców oraz rozjaśnienia ich barwy;
- zabiegach laserowych;
- wymrażaniu blizn ciekłym azotem (karioterapia);
- zabiegach chirurgicznych polegających na wycięciu blizn, co zmniejsza ryzyko ich nawrotów (tzw. bliznowce wtórne). Leczenie chirurgiczne traktowane jest jako metoda ostateczna.
Niekiedy lekarz w celu osiągnięcia jak najlepszych rezultatów może zdecydować się na jednoczesne zastosowanie kilku metod. Ważne, by były one stosowane pod jego ścisłą kontrolą. Trzeba jednak pamiętać o tym, że leczenie blizn jest problematyczne i wymaga czasu, zaangażowania oraz cierpliwości. Owa problematyczność dotyczy nie tylko samego procesu usuwania bliznowców, ale też ograniczenia ryzyka ich ponownego występowania. Usunięcie zmiany ze skóry z tendencją do tworzenia się blizn wiąże się z ryzykiem powstania kolejnych bliznowców, które niestety mogą być jeszcze większe i bardziej rozrośnięte niż bliznowce pierwotne. W efekcie może to więc przynieść skutek zupełnie odwrotny od zamierzonego. Dlatego niezwykle istotny jest wybór właściwej metody leczenia blizn.
Najbardziej optymalną metodą leczenia wydaje się być laseroterapia przy zastosowaniu lasera frakcyjnego, który dzięki odpowiedniej długości i częstotliwości fal, najlepiej sprawdza się w zakresie penetracji w obrębie tkanek. Działa niezwykle precyzyjnie, co zmniejsza ryzyko przypadkowego uszkodzenia tkanek sąsiadujących ze zmianą poddawaną zabiegowi.
Bliznowce – domowe sposoby
Pomimo tego, że nie da się wyleczyć bliznowca przy pomocy domowych sposobów, ich zastosowanie wspomaga proces leczenia, przy pomocy metod wskazanych przez lekarza. W celu wsparcia procesu leczenia można smarować bliznowce sokiem z cytryny, który zawiera duże ilości witaminy C, będącej naturalnym przeciwutelniaczem, poprawiającym kondycję skóry. Ponadto witamina C działa rozjaśniająco, co pozwala zmniejszyć widoczność blizn, poprzez zmianę ich kolorytu na jaśniejszy.
Z kolei stosowanie na bliznowca okładu z rozgniecionego czosnku zapobiega jego rozrostowi. Aby nawilżyć i zmiękczyć naskórek można zastosować też olej kokosowy. Wystarczy codziennie przez około 5 minut wykonać masaż bliznowca z jego wykorzystaniem. Warto jednak pamiętać, iż wszystkie te sposoby należy traktować jedynie jako uzupełnienie tradycyjnych metod leczenia.
Bliznowce to zgrubiałe blizny, które pojawiają się na skórze w miejscu gojenia się rany. Do ich rozwoju dochodzi na skutek nadmiernego namnażania się fibroblastów – komórek skóry i ich przerostu. Bliznowce mogą powstawać po oparzeniach, różnego rodzaju skaleczeniach, a także uszkodzeniach skóry będących rezultatem zabiegów chirurgicznych. Występowaniu bliznowców sprzyjają choroby skóry, choroby metaboliczne i immunologiczne. Leczenie bliznowców jest długie i trudne. Do najczęściej stosowanych metod leczenia zalicza się laseroterapię, karioterapię, farmakoterapię oraz stosowanie okładów zawierających substancje ograniczające namnażanie się fibroblastów. Wybór odpowiedniej metody leczenia uzależniony od stopnia zaawansowania i charakteru bliznowców.
